Inloggen

Zelfpraat: Hoe jezelf niet schaden met de innerlijke stem

Stel je voor dat je iets hebt verpest en anderen het zien. Hoe zou je eerste gedachte eruitzien? „Ik had daar helemaal niet aan moeten beginnen.“
"Ik ben weer gefaald. Typisch."
„Misschien was het niet ideaal, maar ik heb het tenminste geprobeerd.“
„Dat maakt niet uit, tenminste weet ik wat ik de volgende keer anders moet doen.“
„Wat zullen ze nu van mij denken?“

Welke van de volgende zinnen zou je het vaakst tegen jezelf zeggen na een zware dag? „Ik moet sterker zijn, ik kan niet zo instorten.“
„Ik kan niet wachten op morgen.“
„Ik verdien rust, het was vandaag niet eenvoudig.“
„Waarom heb ik het gevoel dat ik nog steeds niet genoeg doe?“
"Ook al is iets niet gelukt, ik heb nog steeds waarde."

Hoe gedraag je je tegenover jezelf als je een fout maakt? Ik probeer het meteen goed te maken en te doen alsof er niets is gebeurd.
Ik denk al lang aan haar en analyseer wat ik verkeerd heb gedaan.
Ik beschouw het als een onderdeel van het leerproces.
Ik maak mezelf belachelijk in mijn hoofd om het "lichter" te maken.
Ik voel me onbekwaam en heb de behoefte om me te verontschuldigen.

Welke van deze ideeën doet je het meest denken aan je innerlijke ervaring? Ik sta alleen in de stilte en speel alles in mijn hoofd af.
Ik loop een marathon en ik weet niet of ik de finish haal.
Ik zit alleen op een bankje, maar ik voel vrede.
Ik lig op bed en denk na over alles wat ik nog niet heb gedaan.
Ik sta op het podium en iedereen wacht af dat ik niet teleurstel.

Hoe reageert jouw innerlijke stem als iemand je prijst? „Als ze de waarheid wisten, zouden ze het niet zeggen.“
„Het is gewoon toeval, het is geen verdienste.“
„Het is leuk, maar ik neem het niet te serieus.“
„Misschien heb ik toch iets goed gedaan.“
„Dat zegt hij alleen uit beleefdheid.“

Hoe stel je je de stem voor die in je binnenste tegen je spreekt? Als een strenge leraar die op een fout wacht.
Als een uitgeputte persoon die niets meer aankan.
Als een verstandige vriend die me met een nuchtere blik adviseert.
Als kritiek, die me altijd beoordeelt.
Als een stille stem die af en toe iets bemoedigends fluistert.

Stel je voor dat je voor een grote uitdaging staat. Wat komt er als eerste in je op? „Dit geef ik niet, dat heb ik niet.“
„Ik moet het doen, anders ben ik een mislukking.“
„Ik zal zien wat ik leer – het is een ervaring.“
„Hopelijk maak ik geen blunder.“
„Ik weet niet wat er gaat gebeuren, maar ik ga ervoor.“

Als je terugdenkt aan een periode waarin niets je lukte – wat dacht je toen van jezelf? Dat ik helemaal verloren ben.
Dat ik alles verpest, ook al doe ik mijn best.
Dat het zal lukken, ik moet alleen mijn weg vinden.
Dat ik misschien niet goed genoeg ben voor wat ik wil.
Dat ik het recht heb om ook zwakke momenten te hebben.

Hoe reageer je als iemand anders iets zelfverzekerds over zichzelf zegt? Ik bewonder hem, maar ik voel dat ik het me niet zou kunnen veroorloven.
Ik betwijfel of hij het serieus bedoelt.
Het inspireert me - misschien zou ik het ook eens kunnen proberen.
Ik voel me minderwaardig.
Ik vraag me af wat me tegenhoudt om in mezelf te geloven zoals hij/zij.

Kies de situatie die je het liefst in jezelf zou willen herhalen: Iemand zegt me dat hij me bewondert.
Ik kan iets doen wat ik dacht dat ik niet kon.
Eindelijk zeg ik tegen mezelf dat ik goed genoeg ben zoals ik ben.
Ik doe iets verkeerd, maar iemand zegt tegen me: "Dat is oké."
Ik zit in stilte en voel dat ik in harmonie met mezelf ben.