Inloggen

Hoe je je spreekvaardigheden kunt verbeteren door spraakshadowing

Stel je voor dat je luistert naar iemand die heel boeiend spreekt. Wat valt je als eerste op aan zijn presentatie? Zijn rustige ritme, dat me op de een of andere manier kalmeert.
Woorden kiezen die specifieke beelden bij me oproepen.
Verandering van toonhoogte - ik voel dat hij daarmee iets benadrukt.
Zijn beweging en gebaren - alsof zijn lichaam ook sprak.
Zijn blik en contact - alsof hij rechtstreeks tegen mij sprak.

Wanneer je iemands uitspraak hardop moet herhalen, wat gebeurt er dan het meest met je? Ik denk na hoe ik het anders zou zeggen.
Ik begin automatisch de toon en het ritme na te volgen.
Ik voel me een beetje ongemakkelijk - het is niet mijn stijl.
Ik probeer het zo nauwkeurig mogelijk te herhalen, zoals een oefening.
Soms voel ik dat het me "onder de huid" gaat zitten.

Hoe reageer je als iemand in de kamer luid en zelfverzekerd spreekt? Onbewust trek ik me terug en observeer.
Ik begin in mijn hoofd te analyseren wat hij anders doet.
Ik voel weerstand - soms lijkt het me overdreven.
Het inspireert me - ik zou ook zo willen optreden.
Het maakt niet uit wat hij zegt - de vorm zal me niet imponeren zonder inhoud.

Als je iemands manier van spreken zou moeten imiteren, wie zou je dan kiezen? De acteur of actrice die ik bewonder.
Iemand uit de familie - hun toon heb ik mijn hele leven in mijn oor.
Een spreker die ik maar één keer heb gehoord, maar die indruk heeft gemaakt.
Mijn eigen innerlijke stem, zoals ik me voorstel dat ik klink.
Ik ben niet zeker – ik heb gemengde gevoelens over imiteren.

Wat helpt je het meest als je probeert je presentatie te verbeteren? Spiegel - ik zie mijn gezichten en houding.
Opname - ik kan mezelf horen als een vreemde.
Concrete woorden die ik in de taal kan "voelen".
Iemands anders spiegelen – ik probeer zijn manier.
Eenzaamheid - ik moet het eerst innerlijk "verwerken".

Hoe zou je jouw stem in een stressvolle situatie beschrijven? Een beetje stijf, maar gecontroleerd.
Hoger dan ik gewend ben – ik voel spanning.
Verrassend kalm – soms zelfs kil.
Onzeker - verandert afhankelijk van de reacties van de omgeving.
Versplinterd - alsof ik niet kon beslissen wat ik moest zeggen.

Wat is jouw houding ten opzichte van de gedachte dat "je soms eerst een rol moet spelen voordat je je ermee identificeert"? Het klinkt authentiek voor mij - ik heb het geprobeerd.
Ik heb er bezwaar tegen - ik wil niet "iemand anders" zijn.
Ik beschouw dit als een tijdelijke trainingsmodus.
Het hangt af van wat de taak is.
Ik ben niet zeker - ik maak me zorgen over het verlies van authenticiteit.

Wat doe je als iemand je vraagt om iets te zeggen voor mensen? Ik begin me in mijn hoofd voor te bereiden - zinnen, nadruk, toon.
Ik concentreer me op de emotie - hoe ik wil overkomen.
Ik twijfel - ik ben bang hoe het zal klinken.
Ik zeg tegen mezelf dat het genoeg is om gewoon jezelf te zijn.
Ik speel mogelijke reacties van de luisteraars af.

Wanneer je hardop spreekt, wat gebeurt er dan het vaakst? Ik vergeet de woorden en begin te improviseren.
Ik begin de toon te veranderen volgens het idee hoe het beter zou klinken.
Ik ben zelfkritisch - ik concentreer me op elke fout.
Vloeiend ga ik over in de "houding" - alsof ik op het podium sta.
Het klinkt voor mij kunstmatig - ik ben niet tevreden met mezelf.

Wat vind je van de methode waarbij spreekvaardigheden worden getraind door het herhalen van buitenlandse toespraken? Het is praktisch - een persoon leert door ritme en toon.
Het kan de natuur onderdrukken - daar moet je voorzichtig mee zijn.
Het is als muziek - je moet het eerst voelen, niet alleen "zeggen".
Het geeft me de structuur die ik anders mis.
Ik geef de voorkeur aan mijn eigen woorden - ook al klinkt het minder professioneel.