Inloggen

Gespreksvensters: De kunst van timing in een gesprek

Stel je voor dat iemand begint te praten over iets dat je interesseert, maar jij denkt op dat moment aan iets heel anders. Wat doe je als eerste? Ik luister aandachtig, ook al neem ik het nog niet helemaal waar.
Ik wacht tot hij klaar is met praten en keer dan terug naar mijn gedachte.
Ik vang de sleutelwoorden en beantwoord op basis daarvan.
Ik onderbreek hem, omdat ik nu niet in staat ben me te concentreren.
Ik glimlach en knik, maar mentaal ben ik nog steeds elders.

Wat is jouw relatie tot momenten van stilte tijdens een gesprek? Ik beschouw ze als een natuurlijk onderdeel van het gesprek.
Ik voel de drang om ze snel met woorden in te vullen.
Ik gebruik ze om de tweede persoon te observeren.
Stilte maakt me nerveus, ik weet niet wat er van me verwacht wordt.
Vaak voel ik op dat moment de grootste verbinding met de ander.

Stel je voor dat iemand je onderbreekt. Hoe beïnvloedt dat je humeur? Meestal trek ik me terug en laat ik hem praten.
Ik verhoog mijn stem om mijn ruimte te behouden.
Ik probeer te begrijpen waarom hij me onderbrak.
Ik voel me over het hoofd gezien en ik beëindig het onderwerp.
Ik beschouw het als een uitdaging en ik zal me nog intensiever inzetten.

Welke van deze uitspraken beschrijft jou het beste tijdens een groepsdiscussie? Ik wacht tot ik aan het woord word gevraagd.
Ik heb de neiging om te praten als ik denk dat er stilte dreigt.
Ik reageer op de non-verbale signalen van anderen.
Ik probeer de eerste te zijn om de toon van het gesprek te bepalen.
Ik stap pas in als ik voel dat ik iets kan veranderen.

Hoe reageer je als iemand je een zeer open vraag stelt? Ik zal kort antwoorden en wachten waar het verder naartoe gaat.
Ik vraag me af of er achter de vraag niet iets meer schuilgaat.
Ik zal zeggen wat ik denk dat de ander wil horen.
Ik maak een grapje om de situatie te verlichten.
Ik zal me meer openstellen dan ik oorspronkelijk van plan was.

Als iemand tijdens een gesprek vaak op zijn telefoon kijkt, wat denk je dan? Blijkbaar heeft hij iets belangrijks.
Iets in ons gesprek verveelt hem waarschijnlijk.
Ik voel me genegeerd.
Ik herinner hem eraan met een subtiele gebaar.
Ik laat het zo, maar mentaal koppel ik me los.

Welke van deze uitspraken zou je gebruiken als iemand een onderwerp aansnijdt waar je veel van weet? Ik laat hem praten en vul alleen aan als hij zich vergist.
Ik voeg mijn kijk toe, ook al verschilt deze enigszins.
Met mijn ogen geef ik aan dat ik klaar ben om binnen te gaan.
Ik lach en ga verder met een ander onderwerp.
Ik waardeer dat hij/zij hierin geïnteresseerd is en luister.

Wat betekent "het juiste moment" voor jou in een gesprek? Wanneer de ander stil wordt of in mijn richting kijkt.
Wanneer ik voel dat mijn woorden iets kunnen veranderen.
Wanneer iets me van binnenuit dwingt om te spreken.
Wanneer anderen stoppen met praten en het stil is.
Op dat moment, wanneer er een verband verschijnt met wat ik weet.

Hoe ervaar je een gesprek waarin de andere persoon vaak alleen maar knikt? Ik heb het gevoel dat hij echt luistert.
Ik ben niet zeker of hij/zij echt begrijpt wat ik zeg.
Ik zal beginnen korter en minder gedetailleerd te spreken.
Ik zal hem vragen naar zijn mening.
Ik beschouw dit als een signaal dat ik moet stoppen.

Wat moedigt je het meest aan om het gesprek voort te zetten? Vragende vragen en een blik in de ogen.
Instemmend knikken met het hoofd.
Wanneer iemand mijn gedachte aanvult.
Stilte die ruimte geeft.
Eigen enthousiasme voor het onderwerp.