Logowanie

Harmonia w rodzicielstwie: Jak odkryć i zaspokoić ukryte potrzeby swoich dzieci

Harmonia w rodzicielstwie: Jak odkryć i zaspokoić ukryte potrzeby swoich dzieci

Odkryj tajemnice rodzicielstwa. Każdy z nas ma unikalne mocne strony i ukryte zdolności, które możemy odkryć i wykorzystać. Rodzicielstwo to droga, na której uczymy się nie tylko o swoich dzieciach, ale także o sobie samych.

W tym module nauczysz się, jak rozpoznać i zaspokoić ukryte potrzeby swoich dzieci. Odkryjesz techniki i podejścia, które pomogą ci lepiej zrozumieć ich emocje i potrzeby.

Identyfikacja ukrytych potrzeb – nauczysz się, jak rozpoznać subtelne sygnały, które dzieci wysyłają.
Komunikacja i empatia – dowiesz się, jak skutecznie rozmawiać z dziećmi i wyrażać im wsparcie.
Wsparcie rozwoju emocjonalnego – odkryjesz sposoby, jak pomóc dzieciom przetwarzać ich uczucia i emocje.
Budowanie zaufania – nauczysz się, jak budować silny i zaufany związek ze swoimi dziećmi.
Praktyczne ćwiczenia – zdobędziesz doświadczenia i narzędzia, które możesz natychmiast zastosować w swoim życiu rodzinnym.

Podsumowanie: Dołącz do nas i odkryj, jak możesz wzbogacić swoje rodzicielstwo. Wypróbuj ten moduł i rozpocznij swoją drogę do harmonii w rodzinie.

Wyobraź sobie, że twoje dziecko bez wyraźnego powodu przestaje mówić. Co przychodzi ci na myśl jako pierwsze? Może po prostu gra w jakąś grę, obserwuję, co zrobi dalej.
Musisz coś zrobić – natychmiast sprawdzam, co się dzieje.
Zostawię mu przestrzeń, ale cicho zacznę się bać, że to moja wina.
Zacznę się pytać sumienia, czy go nie przeciążyłem/am lub czy czegoś nie zaniedbałem/am.
Zamarznie mi mózg, nie wiem co robić – mam nadzieję, że to minie samo.

Wyobraź sobie, że twoje dziecko pokazuje ci rysunek, którego w ogóle nie rozumiesz. Jak reagujesz? Uśmiecham się i pytam, co to znaczy – niech mi to wyjaśni.
Powiem coś neutralnego, nie chcę go obrazić.
Staram się szukać ukrytego znaczenia – co mi tym chce powiedzieć?
Powiem mu, że to piękne, chociaż w środku czuję zakłopotanie.
Zacznę się zastanawiać, czy z nim wszystko w porządku – ten rysunek mnie niepokoi.

W sytuacji, gdy dziecko nie chce iść do szkoły, twoja pierwsza myśl to: Nie chce mu się, jest leniwy dzień.
Może tam coś się stało – idę szukać.
Zastanawiam się, czy nie naciskałem/naciskałam na niego za bardzo.
Czuję złość – szkoła to obowiązek i trzeba tam iść.
Niepokoi mnie to – myślę, czego potrzebuje i nie potrafię tego nazwać.

Kiedy twoje dziecko powie, że coś mu się w tobie nie podoba, twoja emocjonalna reakcja to: Jestem ciekawy/ciekawa – pytam się, dlaczego tak się czuje.
Trochę mnie to kłuje, ale staram się tego nie pokazywać.
Czuję się winny/winna – muszę coś naprawić.
Nie zdenerwuję się – przecież nie jestem złym rodzicem.
Zamykam się w sobie – mam wrażenie, że dziecko mnie odrzuca.

W dzieciństwie czułeś/czułaś się zrozumiany/zrozumiana szczególnie wtedy, gdy: Ktoś spędzał ze mną czas bez oczekiwań.
Ktoś mnie uważnie słuchał.
Ktoś mnie zrozumiał nawet bez słów.
Ktoś mi dał praktyczną pomoc lub radę.
Byłem/byłam niewidzialny/a, ale nikt na mnie nie naciskał.

Jeśli twoje dziecko ma napad złości w miejscu publicznym, co najbardziej wpłynie na ciebie wewnętrznie? Potrzeba dziecka – chcę mu pomóc, a nie go uciszać.
Obawa, co myślą inni.
Poczucie porażki jako rodzic.
Gniew – nie rozumiem, dlaczego nie potrafi się kontrolować.
Bezradność – nie wiem, czego dokładnie potrzebuje.

Jak najczęściej rozpoznasz, że coś martwi dziecko, nawet jeśli tego nie powie? Według zmiany wyrazu twarzy lub oczu.
Z jego zachowania – zaczyna być ciche lub agresywne.
Intuicyjnie to czuję, chociaż nie widać nic konkretnego.
Zacznie unikać kontaktom lub rutynie.
Potrzebuje mnie bardziej przytulać lub być blisko fizycznie.

Gdybyś miał/a opisać „niewidzialne potrzeby” dzieci jednym obrazem, co ci spontanicznie przychodzi na myśl? Pusta pokój z zamkniętymi drzwiami.
Ogród pełen nasion, które czekają na słońce.
Lustro bez odbicia.
Piosenka bez słów.
Labirynt z ukrytym wyjściem.

Jeśli dziecko ma powtarzający się problem, twoje wewnętrzne nastawienie jest najbliższe: Może próbuje mu coś powiedzieć i nie wie jak.
Musimy szukać systemu i rozwiązania.
Zastanawiam się, czy to nie jest coś, co mu odbijam ja.
Muszę go nauczyć, jak ma się zachowywać.
Zatrzymam się i czekam, aż coś samo się odkryje.

Kiedy wyobrażasz sobie idealną relację między rodzicem a dzieckiem, co wyobrażasz sobie jako pierwsze? Dialog w ciszy – bez słów, ale pełen zrozumienia.
Wspólny śmiech i wspólne przeżycia.
Uścisk, który leczy coś.
Dziecko, które nie boi się być sobą.
Poczucie, że oboje rosną razem – każdy w swoim tempie.