Logowanie

Empatia i inteligencja społeczna

Wyobraź sobie, że twój przyjaciel czuje się smutny, ale nie chce powiedzieć dlaczego. Jak zareagujesz? Zostanę przy nim i postaram się go zachęcić w sposób nienachalny.
Zaproponuję, abyśmy razem coś zrobili, żeby nie musiał o tym myśleć.
Zostawię go tak, jeśli nie chce rozmawiać, to jego sprawa.
Spróbuję zapytać go pośrednio, aby dowiedzieć się, co się dzieje.
Znajdę kogoś innego, kto mógłby mu pomóc.

W szkole pojawił się nowy uczeń, który nikogo nie zna. Jak się zachowasz? Podejdę do niego i zaproszę go, aby dołączył do naszej grupy.
Dam mu czas, niech najpierw się rozejrzy, ale obserwuję, czy nie czuje się samotnie.
Jeśli mnie poprosi, pomogę mu, ale sam z siebie nie angażuję się zbytnio.
Nie jestem pewien, jak powinienem się do niego zachować, więc lepiej uniknę kontaktu.
To jest zadanie nauczyciela, ja się w to nie mieszam.

Wyobraź sobie, że twój kolega z klasy zrobił coś żenującego przed całą klasą. Co zrobisz? Spróbuję rozluźnić sytuację i pomóc mu poczuć się lepiej.
Zaśmieję się, ale później mu powiem, żeby się nie martwił.
Lepiej nic nie powiem, niech to szybko zostanie zapomniane.
Dołączę do innych, którzy się śmieją, bo to nic poważnego.
Zwrócę uwagę innym, aby się z niego nie śmiali i go wesprę.

Na szkolnym projekcie wasz zespół kłóci się o to, jak go dokończyć. Jak się zachowasz? Postaram się znaleźć kompromis, abyśmy mogli iść dalej.
Zaproponuję głosowanie, abyśmy rozwiązali problem demokratycznie.
Trzymam się z boku i pozwalam innym się dogadać.
Poprę tę stronę, która moim zdaniem ma lepszy pomysł.
Negocjacje mnie męczą, wolę zrobić swoją część i niech inni się kłócą.

Twój przyjaciel powie ci, że czuje się samotny, nawet gdy jest wśród ludzi. Jak na to zareagujesz? Zapytam go, dlaczego się tak czuje, i postaram się go zrozumieć.
Zaproponuję mu, aby dołączył do jakiegoś klubu lub grupy.
Powiem mu, że ja też czasami się tak czuję i możemy o tym więcej porozmawiać.
Zmienię temat, abyśmy skupili się na czymś weselszym.
Nie wiem, co powiedzieć, więc tylko kiwam głową i czekam, co powie dalej.

Widzisz, że ktoś jest niemiły wobec twojego przyjaciela. Co zrobisz? Stanę w jego obronie i powiem temu człowiekowi, żeby przestał.
Wspieram go przynajmniej prywatnie i powiem mu, że może na mnie liczyć.
Ocením sytuację i zdecyduję, czy lepiej interweniować, czy nie.
Nie będę się w to mieszał, żeby sam sobie nie narobić kłopotów.
Dołączę do innych, aby nie czuć się na uboczu.

Wyobraź sobie, że twój znajomy ma inne zdanie niż ty na coś ważnego. Jak reagujesz? Wysłucham jego punktu widzenia i spróbuję zrozumieć jego argumenty.
Spróbuję mu wyjaśnić swoje zdanie, ale bez kłótni.
Dyskutuję, ale tylko jeśli mam poczucie, że ma sens go przekonywać.
Upieram na swoim, bo wiem, że mam rację.
Nie chcę się kłócić, więc tylko kiwnę głową i zostawię to tak.

W aktywności grupowej zauważysz, że jeden z kolegów jest całkowicie ignorowany. Co zrobisz? Zaangażuję go w dyskusję i zachęcę go do wypowiedzenia się.
Niezauważalnie dam mu przestrzeń, ale nie będę go zmuszać.
Zostawię to jemu, jeśli chce być cicho, to pewnie ma ku temu powód.
Ignoruję to, w końcu to nie jest mój problem.
Później zapytam go, czy wszystko w porządku.

Twój przyjaciel zrobił coś złego, ale nikt na razie o tym nie wie. Co zrobisz? Powiem mu, że powinien się do tego przyznać, bo to jest słuszne.
Zaproponuję mu sposób, jak naprawić sytuację bez większych problemów.
Zostawię to jemu, to jego decyzja.
Nie chcę się w to mieszać, ale jeśli ktoś mnie zapyta, powiem prawdę.
Będę go chronić, bo to mój przyjaciel.

Wyobraź sobie, że jesteś w grupie ludzi, którzy rozmawiają o kimś złośliwie. Jak się zachowasz? Powiem im, że to nie jest w porządku, i staram się zmienić temat.
Nie wyrażam się, ale też się nie śmieję.
Jeśli to nie jest mój przyjaciel, zostawię to tak.
Dołączę się do żartów, aby wpasować się w grupę.
Odejdę, bo mi się to nie podoba.