Logowanie

Odpoczynek nie jest luksusem: Dlaczego go zasługujesz

Wyobraźcie sobie, że macie przed sobą niespodziewany wolny czas. Co zrobicie jako pierwsze? Zacznę myśleć, jak go wykorzystać efektywnie – w końcu czas nie powinien być marnowany.
Zamknę oczy i odpocznę – w końcu nic nie muszę.
Wymyślę aktywność, która kogoś ucieszy – niech ma sens.
Czuję lekkie poczucie winy, że nie pracuję – ale może jednak na to zasługuję.
Wcale nie wiem, co robić – odpoczynek nie jest mi naturalny.

Gdybyś był rośliną, którą ktoś regularnie podlewa, co by się z tobą stało? Zaczęłabym w końcu rosnąć tam, gdzie to od dawna stagnowało.
Czułbym/czułabym się rozpieszczony/rozpieszczona – nie wiem, czy na to zasługuję.
Zdziwiłoby mnie to – jestem przyzwyczajony/a dbać o siebie sam/sama.
Rozkwitłabym – uwaga mnie naładowuje.
I tak bym czekał/a, kiedy to się skończy – rzeczy nigdy nie trwają długo.

Która z tych wizji jest dla ciebie najprzyjemniejsza? Siedzę w ciszy, słucham swojego oddechu.
Kończę coś ważnego i wszyscy to docenią.
Leżę w cieniu drzewa i obserwuję chmury.
Spaceruję z moimi bliskimi, rozmawiamy.
Siedzę sam/sama i w głowie biegnie lista „co jeszcze trzeba”.

Co myślą o tobie ludzie, gdy pozwalasz sobie na przerwę? Że jestem leniwy/a – a tego nie mogę sobie pozwolić.
Że potrafię słuchać swoich potrzeb.
Może im się to wydać dziwne – zwykle widzą mnie zawsze zajętego/zajętą.
Nie wiem – zbyt moc koncentruję się na ich oczekiwaniach.
Że na to zasługuję – wiedzą, co wszystko robię.

Gdybyś miał spędzić dzień całkowicie sam, bez internetu i obowiązków, jak byś się czuł? Cudownie – w końcu spokój.
Niespokojnie – nie wiem, co ze sobą zrobić.
Produktywnie – w końcu zdążyłbym/zdążyłabym z rzeczami, które odkładam.
Winny/a – że mógłbym/mogłabym być użyteczny/a.
Niepewny/a – jeśli nikt mnie nie potrzebuje, kim jestem?

Wybierz zdanie, które najlepiej odzwierciedlałoby twoje podejście do relaksu: Odpoczynek jest nagrodą – trzeba go zasłużyć.
Odpoczynek jest częścią równowagi – bez niego nie da się żyć.
Odpoczynek jest dla innych, ja tego nie potrzebuję.
Odpoczynek to słabość – trzeba być silnym/silną.
Odpoczynek pomaga mi zyskać dystans i perspektywę.

Wyobraźcie sobie, że ktoś zaprasza was na weekendowy pobyt bez telefonu. Wasza reakcja? Super pomysł, natychmiast pakuję.
Zależy, co wszystko musiałbym/musiałabym z tego powodu odłożyć.
To nie jest dla mnie – muszę mieć rzeczy pod kontrolą.
Brzmi to pięknie, ale nie wiem, czy mogę sobie na to pozwolić.
Marzę o tym, ale rzeczywistość mi na to nie pozwala.

Jakie uczucie przynosi wam słowo „spowolnić”? Ulga – pragnę tego.
Panika – co jeśli coś przegapię?
Niepewność – nie mam w tym doświadczenia.
Opór – brzmi to jak utrata wydajności.
Nadzieja – że znowu połączę się ze sobą.

Gdybyś miał zająć się sobą jak dzieckiem, co byś mu dał na początek? Bezpieczna przestrzeń i dużo przytuleń.
Program, który go posunie do przodu.
Wolność robienia, co się chce.
Czas tylko dla siebie, nic nie musząc.
Odpowiedzialność, aby nauczyć się odporności.

Wyobraźcie sobie zdanie: „Zasługuję na odpoczynek.“ Co pojawia się w was jako pierwsze? Zgoda i spokój – wiem to.
Wątpliwości – czy to naprawdę tak?
Opór – kto ma prawo to powiedzieć?
Łzy – brzmi to jak coś, czego pragnę, ale sobie na to nie pozwalam.
Pytanie – co jeszcze muszę zrobić, aby to była prawda?