Jak lepiej rozumieć swoje dzieci według ich osobowości

Wyobraź sobie, że twoje dziecko woła cię w trakcie zabawy z ważnym pytaniem. Jak się czujesz?

Jakby mnie wytrącili z koncentracji – dlaczego akurat teraz?
Zainteresuje mnie to, ale najpierw muszę dokończyć swoje.
Zatrzymam się i postaram się dostrzec, co chce mi powiedzieć.
Jestem gotowy – może chce mnie zaskoczyć.
Zatrzymam się, że coś jest złego.

Twoje dziecko ma dziwny nawyk, którego nie rozumiesz. Co o tym myślisz?

Dzieci robią dziwne rzeczy, trzeba je ukierunkować.
Może to coś wyraża, tylko tego nie widzę.
Zostawię go – jeśli mu to pomaga, jest w porządku.
Badam, czy za tym nie kryje się jakiś wzór.
Mam tendencję to ignorować – pewnie to minie.

Podczas rozmowy z dzieckiem, które odwraca wzrok i milczy, co przychodzi ci na myśl?

Nie wie, jak to powiedzieć – muszę mu pomóc.
Nie chce rozmawiać, chyba mnie odrzuca.
Ma prawo milczeć, może szuka słów.
Niepewny – nie wiem, jak się zachować.
Może testuje moją cierpliwość.

Twoje dziecko popełni błąd, który już wielokrotnie mu tłumaczyłeś. Jak zareagujesz?

Powiem mu, że to mnie już męczy.
Staram się dowiedzieć, co mu w tym przeszkadza.
Przypomnę mu to znowu, ale z dystansem.
Boję się, że jako rodzic zawiodłem.
Badam, czy nie chodzi o coś głębszego.

Dziecko pokaże ci rysunek, który jest nietypowy, pełen ciemnych kolorów. Jak reagujesz?

Uśmiechnę się i pochwalę wysiłek.
Zapytam, co miał na myśli.
Zacznę być podejrzliwy – czy coś jest nie tak?
Biorę to jako grę wyobraźni.
Zastanowię się, czy to nie jest odbicie czegoś w domu.

Jak byście opisali swoje dzieciństwo w trzech słowach?

Odpowiedzialność, porządek, wydajność.
Wolność, odkrywanie, cisza.
Szacunek, zasady, oczekiwania.
Ciepło, bliskość, chaos.
Nieprzewidywalność, poszukiwanie, próba wpasowania się.

Gdybyś miał wyobrazić sobie, że twoje dziecko ma zupełnie przeciwny charakter niż ty, co czujesz?

Obawa – nie wiem, jak sobie z tym poradzę.
Ciekawość – może się od niego czegoś nauczę.
Zamieszanie – będzie to trudne do zrozumienia.
Ulga – nie powtórzy moich błędów.
Wyzwanie – jak będę go towarzyszyć?

Twoje dziecko robi coś tylko po to, aby cię uszczęśliwić. Co czujesz?

Duma, że o mnie myśli.
Winę – nie chcę, aby się dostosowywało z powodu mnie.
Przyjemność, ale także niepewność – co tym zamierza?
Zastanowienie – czy ja też to robię?
Nie chcę tego – chcę, aby było sobą.

Gdybyś miał scharakteryzować dziecko jako zwierzę, które by to było?

Lew – silny, przywódczy, dumny.
Kot – niezależny, osobliwy, tajemniczy.
Pies – lojalny, miły, oddany.
Delfin – ciekawski, zabawny, wrażliwy.
Sowa – cicha, obserwująca, mądra.

Jakie środowisko najlepiej oddałoby twoje wychowanie?

Cicha biblioteka – zasady, porządek, koncentracja.
Huśtawka w parku – wolność, ruch, radość.
Stara kuchnia – bliskość, tradycja, rozmowy.
Labirynt – chaos, poszukiwanie, próbowanie.
Obserwatorium – dystans, obserwacja, ciekawość.

Wyślij odpowiedzi