Logowanie

Osobisty Kanban: Ożywisz Swoją Siłę Mówienia Cieniowaniem Mowy

Osobisty Kanban: Ożywisz Swoją Siłę Mówienia Cieniowaniem Mowy

Odkryj swoją siłę oratorską! Każdy z nas ma unikalne mocne strony lub ukryte zdolności, które czekają na odkrycie. Czasami wystarczy mały impuls, abyśmy odważyli się pokazać światu, co w nas naprawdę jest.

W tym module dowiesz się, jak wykorzystać metodę osobistego Kanban do ożywienia swojej siły oratorskiej. Nauczysz się efektywnych technik, które pomogą Ci poprawić Twoją mowę i pewność siebie.

Definiowanie celów – nauczysz się, jak ustalać konkretne i osiągalne cele w zakresie oratorstwa.
Wizualizacja procesu – odkryjesz, jak wizualizować swoje postępy i uzyskiwać feedback na swoje wystąpienia.
Identyfikacja mocnych stron – dowiesz się, jakie są Twoje mocne strony i jak je wykorzystać w sytuacjach oratorskich.
Praca z inteligencją emocjonalną – nauczysz się, jak kontrolować swoje emocje i przekazywać je publiczności.
Praktyczne ćwiczenia – weźmiesz udział w praktycznych ćwiczeniach, które pomogą Ci zdobyć pewność siebie i umiejętności w oratorstwie.

Podsumowanie: Nie przegap okazji, aby odkryć i ożywić swój oratorski potencjał! Wypróbuj ten moduł i podnieś swoje umiejętności na nowy poziom.

Wyobraź sobie, że słuchasz kogoś, kto mówi bardzo wciągająco. Co zwróci twoją uwagę w jego wystąpieniu jako pierwsze? Jego spokojny rytm, który jakoś mnie uspokaja.
Wybór słów, które wywołują we mnie konkretne obrazy.
Zmiana tonu głosu – czuję, że tym coś podkreśla.
Jego ruchy i gesty – jakby jego ciało również opowiadało.
Jego spojrzenie i kontakt – jakby mówił bezpośrednio do mnie.

Kiedy musisz głośno powtórzyć czyjeś zdanie, co się wtedy z tobą najbardziej dzieje? Myślę o tym, jak bym to powiedział inaczej.
Zacznę automatycznie naśladować ton i rytm.
Czuję się lekko niekomfortowo – to nie jest mój styl.
Próbuję to powtórzyć jak najdokładniej, jak ćwiczenie.
Czasami czuję, że to mi wchodzi „pod skórę“.

Jak reagujesz, gdy ktoś w pomieszczeniu mówi głośno i pewnie? Podświadomie ustępuję i obserwuję.
Zacznę w głowie analizować, co robi inaczej.
Czuję opór – czasami wydaje mi się to przesadzone.
Inspirować mnie to – chciałbym też tak występować.
Zależy, co mówi – forma mnie nie zachwyca bez treści.

Gdybyś miał naśladować czyjś sposób mówienia, kogo byś wybrał? Aktor lub aktorka, których podziwiam.
Kogoś z rodziny – ich ton mam w uchu całe życie.
Mówcę, którego słyszałem tylko raz, ale zrobił wrażenie.
Mój własny wewnętrzny głos, jak sobie wyobrażam, że brzmię.
Nie jestem pewien – mam mieszane uczucia co do naśladowania.

Co ci najbardziej pomaga, gdy starasz się poprawić swoje wystąpienie? Lustro – postrzegam swoje wyrazy i postawę.
Nagranie – mogę usłyszeć siebie jako obcego człowieka.
Konkretne słowa, które potrafię „poczuć” w mowie.
Odbicie kogoś innego – próbuję jego sposobu.
Samotność – muszę to najpierw wewnętrznie „ustawić”.

Jak byś opisał swój głos w sytuacji stresowej? Trochę sztywny, ale kontrolowany.
Wyższy, niż jestem przyzwyczajony – czuję napięcie.
Zaskakująco spokojny – czasami wręcz zimny.
Niepewny – zmienia się w zależności od reakcji otoczenia.
Roztrzaskany – jakbym nie mógł zdecydować, co powiedzieć.

Jaki masz stosunek do myśli, że „czasami trzeba najpierw odegrać rolę, zanim się z nią utożsamisz”? Brzmi to autentycznie – próbowałem tego.
Mam wobec tego sprzeciw – nie chcę być „kimś innym”.
Rozumiem temu jako tymczasowy tryb treningowy.
To zależy od tego, jaka jest ta zadanie.
Nie jestem pewien – obawiam się utraty autentyczności.

Co robisz, gdy ktoś prosi cię, abyś coś powiedział przed ludźmi? Zacznę się w głowie przygotowywać – zdania, akcent, ton.
Skupię się na emocji – jak chcę działać.
Waham się – obawiam się, jak to zabrzmi.
Powiem sobie, że wystarczy być sobą.
Odtwarzam możliwe reakcje słuchaczy.

Kiedy trenujesz mowę na głos, co się z tobą najczęściej dzieje? Zapomnę słowa i zacznę improwizować.
Zacznę zmieniać ton według wyobrażenia, jakby to brzmiało lepiej.
Jestem samokrytyczny – koncentruję się na każdym błędzie.
Płynnie przechodzę do „pozy“ – jakbym był na scenie.
Brzmi to sztucznie – nie jestem z siebie zadowolony.

Co sądzisz o metodzie, w której umiejętności oratorskie są trenowane przez powtarzanie cudzych wystąpień? To jest praktyczne – człowiek uczy się przez rytm i ton.
Może to stłumić naturalność – trzeba z tym ostrożnie.
To jest jak muzyka – najpierw trzeba to poczuć, a nie tylko „powiedzieć“.
Daje mi to strukturę, której inaczej mi brakuje.
Preferuję własne słowa – nawet jeśli brzmi to mniej profesjonalnie.