Logowanie

Jak rozpoznać ukryte potrzeby swoich dzieci i je zaspokoić

Jak rozpoznać ukryte potrzeby swoich dzieci i je zaspokoić

Widzieć więcej niż tylko słowa. Każdy rodzic pragnie zrozumieć swoje dziecko, ale nie zawsze wie, co kryje się za jego zachowaniem. Każde dziecko ma potrzeby, o których nie mówi głośno – ale oczekuje, że je dostrzeżemy.

Ten moduł koncentruje się na zrozumieniu emocji dzieci i niewerbalnych sygnałów. Pomaga rodzicom zidentyfikować, czego dzieci naprawdę potrzebują, nawet jeśli nie powiedzą tego wprost.

Lepsze zrozumienie zachowania dzieci – Nauczysz się dostrzegać, co kryje się za nastrojami i reakcjami.
Rozpoznawanie ukrytych potrzeb – Odkryjesz, czego dziecko potrzebuje, nawet jeśli nie wyrazi tego słowami.
Delikatniejsza i wrażliwsza komunikacja – Będziesz wiedzieć, jak reagować spokojnie i z zrozumieniem.
Silniejsza więź między rodzicem a dzieckiem – Powstanie więcej zaufania i bezpieczeństwa w relacji.
Praktyczne wskazówki na codzienne sytuacje – Zdobędziesz narzędzia, jak pomóc dziecku czuć się wysłuchanym i zrozumianym.

Wybierz ten moduł i naucz się słuchać także tego, czego twoje dziecko nie potrafi wyrazić.

Wyobraź sobie, że twoje dziecko bez wyraźnego powodu przestaje mówić. Co przychodzi ci na myśl jako pierwsze? Może po prostu gra w jakąś grę, obserwuję, co zrobi dalej.
Musisz coś zrobić – natychmiast sprawdzam, co się dzieje.
Zostawię mu przestrzeń, ale cicho zacznę się bać, że to moja wina.
Zacznę się pytać sumienia, czy go nie przeciążyłem/am lub czy czegoś nie zaniedbałem/am.
Zamarznie mi mózg, nie wiem co robić – mam nadzieję, że to minie samo.

Wyobraź sobie, że twoje dziecko pokazuje ci rysunek, którego w ogóle nie rozumiesz. Jak reagujesz? Uśmiecham się i pytam, co to znaczy – niech mi to wyjaśni.
Powiem coś neutralnego, nie chcę go obrazić.
Staram się szukać ukrytego znaczenia – co mi tym chce powiedzieć?
Powiem mu, że to piękne, chociaż w środku czuję zakłopotanie.
Zacznę się zastanawiać, czy z nim wszystko w porządku – ten rysunek mnie niepokoi.

W sytuacji, gdy dziecko nie chce iść do szkoły, twoja pierwsza myśl to: Nie chce mu się, jest leniwy dzień.
Może tam coś się stało – idę szukać.
Zastanawiam się, czy nie naciskałem/naciskałam na niego za bardzo.
Czuję złość – szkoła to obowiązek i trzeba tam iść.
Niepokoi mnie to – myślę, czego potrzebuje i nie potrafię tego nazwać.

Kiedy twoje dziecko powie, że coś mu się w tobie nie podoba, twoja emocjonalna reakcja to: Jestem ciekawy/ciekawa – pytam się, dlaczego tak się czuje.
Trochę mnie to kłuje, ale staram się tego nie pokazywać.
Czuję się winny/winna – muszę coś naprawić.
Nie zdenerwuję się – przecież nie jestem złym rodzicem.
Zamykam się w sobie – mam wrażenie, że dziecko mnie odrzuca.

W dzieciństwie czułeś/czułaś się zrozumiany/zrozumiana szczególnie wtedy, gdy: Ktoś spędzał ze mną czas bez oczekiwań.
Ktoś mnie uważnie słuchał.
Ktoś mnie zrozumiał nawet bez słów.
Ktoś mi dał praktyczną pomoc lub radę.
Byłem/byłam niewidzialny/a, ale nikt na mnie nie naciskał.

Jeśli twoje dziecko ma napad złości w miejscu publicznym, co najbardziej wpłynie na ciebie wewnętrznie? Potrzeba dziecka – chcę mu pomóc, a nie go uciszać.
Obawa, co myślą inni.
Poczucie porażki jako rodzic.
Gniew – nie rozumiem, dlaczego nie potrafi się kontrolować.
Bezradność – nie wiem, czego dokładnie potrzebuje.

Jak najczęściej rozpoznasz, że coś martwi dziecko, nawet jeśli tego nie powie? Według zmiany wyrazu twarzy lub oczu.
Z jego zachowania – zaczyna być ciche lub agresywne.
Intuicyjnie to czuję, chociaż nie widać nic konkretnego.
Zacznie unikać kontaktom lub rutynie.
Potrzebuje mnie bardziej przytulać lub być blisko fizycznie.

Gdybyś miał/a opisać „niewidzialne potrzeby” dzieci jednym obrazem, co ci spontanicznie przychodzi na myśl? Pusta pokój z zamkniętymi drzwiami.
Ogród pełen nasion, które czekają na słońce.
Lustro bez odbicia.
Piosenka bez słów.
Labirynt z ukrytym wyjściem.

Jeśli dziecko ma powtarzający się problem, twoje wewnętrzne nastawienie jest najbliższe: Może próbuje mu coś powiedzieć i nie wie jak.
Musimy szukać systemu i rozwiązania.
Zastanawiam się, czy to nie jest coś, co mu odbijam ja.
Muszę go nauczyć, jak ma się zachowywać.
Zatrzymam się i czekam, aż coś samo się odkryje.

Kiedy wyobrażasz sobie idealną relację między rodzicem a dzieckiem, co wyobrażasz sobie jako pierwsze? Dialog w ciszy – bez słów, ale pełen zrozumienia.
Wspólny śmiech i wspólne przeżycia.
Uścisk, który leczy coś.
Dziecko, które nie boi się być sobą.
Poczucie, że oboje rosną razem – każdy w swoim tempie.